Muziek- en dansprogrammator Mijke Harmsen kijkt erg uit naar de voorstelling ‘8: METAMORPHOSIS’ van Nicole Beutler Projects. Deze spectaculaire en bekroonde dansopera belooft een van de vele hoogtepunten van komend seizoen te worden. Justa ter Haar, medewerker van Nicole Beutler Projects, licht een tipje van de sluier op.
"Laat het zachte toe en omarm het speelse"
(Justa ter Haar - medewerker Nicole Beutler Projects)
Waarover gaat de voorstelling ‘8: METAMORPHOSIS’?
‘8: METAMORPHOSIS’ is een muziektheater/dansvoorstelling over het omarmen van verandering en transformatie. De wereld om ons heen evolueert voortdurend, maar mensen zijn gewoontedieren die graag labelen en categoriseren. Toch blijkt die menselijke drang telkens weer ondergeschikt aan de natuur der dingen: alles verandert en vergaat.
Gebouwen raken begroeid en overwoekerd, relaties die ooit harmonieus waren vallen uit elkaar, en op een dag zullen we allemaal sterven – hoe hard we ook proberen lang te leven. Alles is tijdelijk: dat kan ook een bevrijdende gewaarwording zijn. Maar er is ook een keerzijde: het klimaat verandert sneller dan we denken. De ijskappen smelten en het waterpeil stijgt. Waar deze metamorfose van de aarde eindigt, is nog niet te voorspellen.
‘8: METAMORPHOSIS’ gaat naast de veranderingen in natuur en klimaat ook over veranderingen in de samenleving. In ‘8: METAMORPHOSIS’ staat de man centraal – met acht mannen op het podium. Mannen staan soms onder enorme druk om de sterke, stoere man te zijn – de leider, de alfaman. Als we strijden voor een nieuw feminisme, strijden we ook voor een veelzijdiger beeld van mannen. Laten we ook het zachtere toelaten en het speelse omarmen. Laten we niet alleen focussen op concurrentie, maar ook op samenwerking.
Voor de muziek kozen jullie de aria ‘The Cold Song’ van barokcomponist Henry Purcells opera ‘King Arthur’. Waarom?
‘The Cold Song’ is een aria uit de derde act van de semiopera ‘King Arthur’ uit 1691. Het is een lied over een wintergeest die liever statisch en bevroren blijft, maar die door Cupido wakker wordt gemaakt. De lente komt en hij moet smelten en wijken voor het voorjaar.
Deze aria spreekt ons vooral aan vanwege de extreme staccato en het gevoel van weerstand dat eruit spreekt. Het is een bevroren compositie. Er wordt haperend gezongen. Elke noot is een ademstoot.
Als een archeoloog graaft Nicole in deze aria, op zoek naar een kern. We zoomen in op de aria, rekken hem uit, bewerken hem en bekijken hem van verschillende kanten. Al twee keer eerder werkten we met werk van deze componist. Purcell maakt gebruik van een haast minimalistische baslijn, die door haar stabiele ritme bijna als modern gezien zou kunnen worden.
Welke rol heeft theater bij alle toekomstige veranderingen in de wereld?
De klimaatcrisis wordt uitgebreid wetenschappelijk onderzocht en het is algemeen bekend dat het niet goed gaat met onze planeet. Toch komen we tergend langzaam in actie. Men zegt weleens dat mensen pas handelen als ze emotioneel worden geraakt: hier ligt een kans voor theater en kunst. Kunst kan thema’s een emotionaliteit en urgentie geven.
Theater kan mensen helpen om kritisch na te denken over de toekomst van de mensheid op deze planeet. We willen samen met de toeschouwer de angst voor een onzekere toekomst in de ogen kijken, door (ingebeelde) grenzen te verleggen en nieuwe perspectieven te zoeken, door bestaande concepten in vraag te stellen, door te verwonderen en te verrassen, en door een hoopvolle visie op de toekomst te bieden.
