Danseres. Choreografe. Grondlegster van de Europese ballroom-community. Lasseindra Lanvin is het allemaal. In april (vr 25/04) komt het multitalent naar Kortrijk met haar meest recente voorstelling ‘Chamanik’, waarin ze elementen uit voguing - een dansstijl die zijn oorsprong vindt in de New Yorkse LGBTQ+-ballroomscene - combineert met Afrikaanse spiritualiteit. “Met ‘Chamanik’ wil ik mijn cultuur en voorouders eren”, klinkt het. “Tegelijkertijd is de voorstelling een ritueel dat het publiek uit haar comfort zone haalt.”
“Ik werd in 1986 geboren in het zuiden van Frankrijk, maar groeide op in Frans-Guyana. Al heel jong begon ik met dansen, vooral ballet en jazz. Toen ik rond mijn 14de een dansopleiding volgde in New York, nam een vriend me stiekem mee naar de legendarische Christopher Street Pier, een underground en grotendeels gay scene waar ik voor het eerst in contact kwam met ballroom en vogue.”
LASSEINDRA LANVIN - Interview Birte Govaerts
Wat sprak je zo aan in vogue?
“Het was vooral vogue femme (een stijl van voguing die de nadruk legt op vrouwelijke bewegingen, nvdr.) dat me heel erg aansprak. Ik kon de technieken die ik had geleerd tijdens mijn klassiekere dansopleidingen op een heel nieuwe manier inzetten. Dat voelde extreem bevrijdend. Ook de vrouwelijkheid van het genre sprak me enorm aan.”
Ondertussen zit je al zo’n twintig jaar in de scene. Wat is er sindsdien veranderd?
“De belangrijkste verandering is dat de ballroom-scene twintig jaar geleden enkel bestond in New York. Ondertussen is ballroom ook overgewaaid naar Europa. Het is te zeggen: ik heb ze hier gelanceerd, met mijn goede vriendin Nikki Gorgeous Gucci. Samen met haar richtte ik immers de Euraziatische afdeling van het International & Iconic House of Ninja op. (een house is een organisatie binnen de ballroomgemeenschap waarin mensen zich kunnen verenigen en die dient als een systeem van ondersteuning, nvdr.)
In 2011 organiseerden we in Parijs samen ons eerste Franse bal. Ondertussen ben ik nog steeds heel actief in de Europese ballroom-scene, maar zit ik wel bij een ander House, namelijk het Exclusive House of Lanvin.”
Ballroom en vogue winnen aan populariteit. Maakt dat je trots?
“Enerzijds wel, anderzijds niet. Het is geen underground scene meer en dat heeft zowel voor- als nadelen. Het voordeel is dat nog meer mensen ballroom en voguing leren kennen, het nadeel is dat we niet alleen positieve, maar ook negatieve reacties krijgen. Je mag niet vergeten dat er nog steeds heel veel mensen zijn die problemen hebben met het feit dat gay mensen zo out zijn.”
Maar jij hebt wel een wereld gecreëerd waarin iedereen gewoon helemaal zichzelf mag zijn. Straf!
“Ballroom heeft mij ook geholpen om écht naar mezelf te kijken en helemaal mezelf te zijn, het heeft me gevormd. Ik ben een transvrouw en de scene heeft me geholpen om mezelf te vinden. Ik vind het belangrijk om ook anderen daarmee te helpen en daarin te ondersteunen. Om hen te helpen uitdokteren wie ze zijn. Waar ze goed in zijn. Om hen te laten schitteren. ”
Je komt naar Kortrijk met ‘Chamanik’. Kun je iets meer vertellen over deze voorstelling?
“’Chamanik’ draait – net zoals ballroom – om trots zijn op wie en wat je bent. Tegelijkertijd wil ik met deze voorstelling mijn cultuur en mijn voorouders eren.”
"Tegelijkertijd is de voorstelling een ritueel dat het publiek uit haar comfortzone haalt."
In de voorstelling combineer je voguing met Afrikaanse spiritualiteit.
“Klopt, maar ook met voodoo, sjamanisme, candomblé en santeria. Voodoo en sjamanisme kennen de meeste mensen. Candomblé is een Afro-Braziliaanse religie die vooral in Brazilië voorkomt, santeria een religie die haar oorsprong vindt in Cuba. We verkennen met andere woorden spirituele rituelen uit de hele wereld, en combineren die met voguing.”
Wat hoop je dat het publiek meeneemt van ‘Chamanik’?
“Als je naar ‘Chamanik’ komt, moet je openstaan voor nieuwe ervaringen. Ik wil het publiek met deze voorstelling immers uit haar comfortzone halen. Een beetje ongemakkelijk laten voelen, zelfs. Toen we ‘Chamanik’ voor het allereerst opvoerden in Frankrijk, in het Chaillot Théâtre national de la Danse, begonnen er mensen in het publiek te huilen. Ik wil nog niet te veel verklappen, maar je moet ‘Chamanik’ niet alleen bekijken als een voorstelling, maar ook als een ritueel om jezelf te zuiveren.”
